تعریف اولویت مطلق – Absolute Priority

اولویت مطلق قانونی است که ترتیب پرداخت‌ها را در زمان تسویه و انحلال شرکت – طلبکاران قبل از سهامداران – مشخص می‌کند. قاعده اولویت مطلق در موارد ورشکستی به منظور تصمیم‌گیری در این رابطه مورد استفاده قرار می‌گیرد که تعیین شود کدام بخش از پرداخت به کدام شریک یا سهیم تعلق پیدا کند. بدهی به طلبکاران ابتدا پرداخت خواهد شد و سپس سهامداران (صاحبان جزئی) چیزی را بین خود تقسیم می‌کنند که پس از آن باقی می‌ماند.

در رابطه با املاک شخص متوفی، قاعده اولویت مطلق پرداخت بدهی‌های بزرگ قبل از توزیع اموال بین ذینفعان را تضمین خواهد کرد.

از این قاعده تحت عنوان “ارجحیت انحلال – liquidation preference” هم نام برده می‌شود.

تشریح اولویت مطلق

اولویت مطلق سلسله مراتب را تعیین می‌کند. یعنی طلبکاران (اعتباردهندگان) ارشد همیشه صاحب بخش های اولیه درآمد حاصل از انحلال می‌شوند و سپس سهامداران آخرین گروه‌هایی هستند که پرداختی به آنها صورت می‌گیرد. این قاعده همواره درجه‌ای از حمایت و پشتیبانی از اعتباردهندگان را در صورت رخداد ورشکستگی یا مرگ فراهم می‌آورد. تقسیم منافع (پول نقد) همیشه نتیجه ورشکستگی نیست، بلکه می‌تواند در زمان انحلال دارایی‌ها، به منظور پرداخت بدهی‌های یک شرکت هم اتفاق بیفتد.

در رابطه با موارد ملکی اگر منابع حاصل از املاک برای پرداخت دیون و بدهی کافی نباشد، دارایی‌های دیگر فرد یا مجموعه هم باید منحل شده تا از آنها برای رسیدگی به تعهدات استفاده شود.